Mijn hele leven lang ben ik al een
grote dierenvriend geweest. Jarenlang heb ik op shetlanders gereden,
op manège gelest en half pension paarden gehad. Pas toen ik 17jaar
was, kreeg ik mijn eerste paard, een half arabier, Khalifa.
In het begin reed ik zuiver recreatief. Mijn interesse in dressuur rijden werd aangewakkerd door iemand op stal die dressuur reed. Het leek allemaal zo moeiteloos te gaan en dat paard bewoog zich zo mooi! Ik was toen nog in de fase dat ik met martingaal en slofteugel reed, want mijn paard 'was veel te heet en anders kwam die niet aan de teugel'... Ik ben beginnen te lessen bij die dressuurruiter en het eerste wat ze deed, was mijn hulpteugels losmaken...
Sinds die dag heb ik nooit meer met hulpteugels gereden. Sinds die dag ging mijn paard met sprongen vooruit, ik leerde snel en heb vooral geleerd hoe ik eigenlijk jarenlang op de verkeerde manier paarden had gereden, van voren naar achteren in plaats van achteren naar voren.
Tijdens mijn studies heb ik als bijverdienste voor verschillende mensen gegroomd en hun paarden gereden. Ik reed ze voornamelijk los of ging er mee wandelen, maar ik kreeg er regelmatig les mee en leerde op die manier het gevoel dat die fantastische paarden gaven bij de leuke oefeningen zoals vliegende wissels of piaffe. Later ben ik een paar jaar gaan werken voor Guillaume Ducos, een internationaal Grand Prix ruiter die zijn scholing kreeg in Saumur en van Patrick Le Rolland. Ik kreeg een paar keer per week les van hem en de andere dagen reden we de paarden onder zijn toeziend oog. Daar leerde ik paarden van verschillende niveaus te rijden en leerde ik de moeilijkere oefeningen te rijden zoals passage, galoppirouettes en wissels om de pas. Maar het belangrijkste was dat we daar een trainingsdiscipline leerden. De paarden werden hoofdzakelijk los en ontspannen gereden of aan de longe gezet. Alle paarden gingen regelmatig wandelen en gingen nagenoeg dagelijks op de weide om hun mentaal happy te houden. Het zwaardere werk deden ze maar 2 à 3 keer op de week. De paarden werden er getraind volgens het Skala der Ausbildung en er werd heel streng op toegekeken dat de paarden niet overvraagd werden. Regelmatig kregen de paarden een paar weken weide rust.
Ondertussen volgde ik de opleiding osteopathie voor mensen aan het BELSO en nadien de opleiding osteopathie voor dieren bij ICREO. De anatomie, biomechanica en gezondheid van het paard fascineert mij. Als ruiter en osteopate kan ik de eigenaar van het paard perfect begrijpen in zijn verhaal en kan ik aanvoelen waar het paard in de problemen zit. Het paard fysiek terug in staat brengen om zijn training aan te kunnen, is een dagelijkse voldoening.
Dressuur is er voor het paard en niet het paard voor de dressuur. Laten we allen samen kijken en onderzoeken hoe we verantwoord op een paardenrug kunnen gaan zitten en aanvoelen wanneer het paard ons vertelt dat er iets niet goed aanvoelt. Dat is mijn drijfveer!
In het begin reed ik zuiver recreatief. Mijn interesse in dressuur rijden werd aangewakkerd door iemand op stal die dressuur reed. Het leek allemaal zo moeiteloos te gaan en dat paard bewoog zich zo mooi! Ik was toen nog in de fase dat ik met martingaal en slofteugel reed, want mijn paard 'was veel te heet en anders kwam die niet aan de teugel'... Ik ben beginnen te lessen bij die dressuurruiter en het eerste wat ze deed, was mijn hulpteugels losmaken...
Sinds die dag heb ik nooit meer met hulpteugels gereden. Sinds die dag ging mijn paard met sprongen vooruit, ik leerde snel en heb vooral geleerd hoe ik eigenlijk jarenlang op de verkeerde manier paarden had gereden, van voren naar achteren in plaats van achteren naar voren.
Tijdens mijn studies heb ik als bijverdienste voor verschillende mensen gegroomd en hun paarden gereden. Ik reed ze voornamelijk los of ging er mee wandelen, maar ik kreeg er regelmatig les mee en leerde op die manier het gevoel dat die fantastische paarden gaven bij de leuke oefeningen zoals vliegende wissels of piaffe. Later ben ik een paar jaar gaan werken voor Guillaume Ducos, een internationaal Grand Prix ruiter die zijn scholing kreeg in Saumur en van Patrick Le Rolland. Ik kreeg een paar keer per week les van hem en de andere dagen reden we de paarden onder zijn toeziend oog. Daar leerde ik paarden van verschillende niveaus te rijden en leerde ik de moeilijkere oefeningen te rijden zoals passage, galoppirouettes en wissels om de pas. Maar het belangrijkste was dat we daar een trainingsdiscipline leerden. De paarden werden hoofdzakelijk los en ontspannen gereden of aan de longe gezet. Alle paarden gingen regelmatig wandelen en gingen nagenoeg dagelijks op de weide om hun mentaal happy te houden. Het zwaardere werk deden ze maar 2 à 3 keer op de week. De paarden werden er getraind volgens het Skala der Ausbildung en er werd heel streng op toegekeken dat de paarden niet overvraagd werden. Regelmatig kregen de paarden een paar weken weide rust.
Ondertussen volgde ik de opleiding osteopathie voor mensen aan het BELSO en nadien de opleiding osteopathie voor dieren bij ICREO. De anatomie, biomechanica en gezondheid van het paard fascineert mij. Als ruiter en osteopate kan ik de eigenaar van het paard perfect begrijpen in zijn verhaal en kan ik aanvoelen waar het paard in de problemen zit. Het paard fysiek terug in staat brengen om zijn training aan te kunnen, is een dagelijkse voldoening.
Dressuur is er voor het paard en niet het paard voor de dressuur. Laten we allen samen kijken en onderzoeken hoe we verantwoord op een paardenrug kunnen gaan zitten en aanvoelen wanneer het paard ons vertelt dat er iets niet goed aanvoelt. Dat is mijn drijfveer!